Van Maarn naar Cothen begint als een wandeling van Maarn naar Wijk bij Duurstede. We lopen de wandeling op een hele mooie zondag. Met de trein naar Maarn, dan ongeveer 20km wandelen en dan weer de bus naar Utrecht en naar huis. Klinkt goed. Vanwege de omweg bij Huis Doorn besluiten we bij Cothen de bus te pakken in plaats van in Wijk bij Duurstede.

Onderweg genoeg te zien: een hoefsmid met Rijks Diploma. Naast de schuur een stellage om paarden in te zetten als ze beslagen worden. Door naar het Huis te Maarn. Ziet er op afstand prachtig uit. Hoe mooi het ook is: je mag er niet komen. Eén van de eerste keren van de “verboden toegang” bordjes die we op deze wandeling iets te vaak zullen zien. Langs de toren bij de Kaap (nu gelukkig vervangen) door naar Huis te Doorn.

We lopen in Doorn de poort door en langzaam komt het kasteel tussen de bomen door. Natuurlijk netjes aangelegd is het wel leuk te zien hoe zoiets werkt. De directe omgeving van de voorkant van het Huis wordt opgesierd door een merkwaardige duiventil. Merkwaardig, want wat doen die kromme stukken hout eromheen? En natuurlijk door het borstbeeld van de Keizer Wilhelm II.

Naast het kasteel een romantisch Nederlandse ophaalbrug, maar in het gras ook, de stenen van de graven van de honden van de Kaizer. Vooral de hond die de oorlog meegemaakt heeft, zal in het honden-hiernamaals wel wat te vertellen hebben. Achterop het kasteel is met steigerpijp een brandtrap gemaakt. Dat heet in architectenjargon: “zonder veel respect voor het gebouw”. Foeilelijk voor jou en mij.

De achteruitgang van Huis te Doorn is deze dag gesloten voor wandelaars. We nemen de omweg via de N-weg, de Achterweg en de Molenweg. De beloning is een traditionele boerderij met levende have in de voortuin. Het volgende kasteel is ook al niet toegankelijk voor bezoekers. In de wittigheid van de felle zon aan het einde van de fantastische oprijlaan huis Moersbergen. Wanneer je Moersbergen verlaat, even de weg over en dan kom je in de huizen rond de Langbroeker Wetering. Dat het geen zandgrond meer is zie je aan de scheve poort: het gietijzer zakt langzaam weg in de slappe veengrond. De Langbroekerwetering verlaten we bij huisnummer A115. Daar zie je een akker waar de beschoeiing weggehaald is. Het water staat halverwege het gras. Verderop wilgen die met hun voeten helemaal in het water staan. Vroeger was dit productiebos.

De wandeling is ongeveer ongeveer 17km. We hebben hem uit het boekje “13 dagwandelingen in de Provincie Utrecht”, maar dat is ondertussen behoorlijk verouderd. De track van onze tocht vind je hier.